Η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών του Δήμου Λαρισαίων και το Γαλλικό Ινστιτούτο Λάρισας εγκαινιάζει τον κύκλο « Προσωπικότητες του αιώνα μας» με μια έκθεση – αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη σε συνεργασία με το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη.
Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στον Μύλο του Παππά (κεντρικό κτήριο – ισόγειο). Περιλαμβάνει φωτογραφίες και πρωτότυπο υλικό από το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη.
Στο πλαίσιο της έκθεσης, στις 18 και στις 25 Οκτωβρίου, θα προβληθούν ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί η αξέχαστη ηθοποιός, στο αμφιθέατρο του Μύλου του Παππά (κεντρικό κτήριο – 2ος όροφος).
Tα εγκαίνια θα γίνουν την Πέμπτη 17 Οκτωβρίου στις 20:00.
Διάρκεια έκθεσης 17/10/19 έως 31/10/19.
Ώρες λειτουργίας: 10:00 - 22:00 από Δευτέρα έως Σάββατο. Την Κυριακή κλειστά.
Είσοδος ελεύθερη
Μια ζωή Μελίνα
Δήμαρχος της Αθήνας για περισσότερα από 20 χρόνια, ο παππούς της, Σπύρος Μερκούρης, έλεγε ότι αν η εγγονή του ήταν άντρας, θα την έκανε πρωθυπουργό. Όμως, η Μελίνα προτίμησε να γίνει μια μοναδική γυναίκα.
Στα 18 της, το 1938, έδωσε κρυφά εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έχοντας μαθητεύσει πλάι στον Δημήτρη Ροντήρη ξεχωρίζει ως Λαβίνια στο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» (1945). Και ενδίδοντας στον Κάρολο Κουν μένει αξέχαστη ως Μπλανς στο «Λεωφορείο ο πόθος» (1949). Παίζει Χάξλεϊ, Μίλερ και Ρουσέν. Παντρεμένη με τον Παναγή Χαροκόπο, παίζει για λίγο σε θέατρα τού Παρισιού, όπου γνωρίζει προσωπικότητες της εποχής: τον Κοκτώ, τον Σαρτρ, την Σαγκάν.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, γίνεται χάρη στον Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα» (1955). Έπειτα, με τον Κουν, Αλεξάνδρα ντελ Λάγκο στο «Γλυκό πουλί της νιότης» (1960). Και, πάνω απ’ όλα, γίνεται χάρη στον Ζυλ Ντασσέν Κατερίνα στο «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» (1957), ΄Ιλλυα στο «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962) και πρωταγωνίστρια στις ταινίες του και στη ζωή του.
Βραβευμένη στις Κάννες, είναι πλέον διάσημη και ως πρωταγωνίστρια του Βιτόριο ντε Σίκα και του Καρλ Φόρμαν. Μα, κυρίως, ως σαγηνευτική και ανυπότακτη πρέσβειρα μιας μαγικής παραδοξότητας: της διεθνούς ελληνικότητας. Το Μπρόντγουει την καλωσορίζει με το «Illya darling» (1967). Όμως, όταν επιβάλλεται δικτατορία στην Ελλάδα, εκείνη αφοσιώνεται στον αγώνα εναντίον της.
Τα επόμενα χρόνια, μαζί με τον Ντασσέν, με ορμητήριο πρώτα τη Νέα Υόρκη κι έπειτα το Παρίσι, απτόητη από τις απειλές για τη ζωή της, η Μελίνα γράφει επιστολές, δίνει συνεντεύξεις, οργανώνει πορείες και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε ΗΠΑ και Ευρώπη, μιλά και τραγουδά εναντίον της χούντας. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1974, μαζί με τη δημοκρατία, και οργανώνεται στο ΠΑΣΟΚ.
Υποδύεται την Τζένη των Πειρατών στην «Όπερα της πεντάρας» σε σκηνοθεσία του Ντασσέν (1975), τη Μήδεια σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη (1976) και την Κλυταιμνήστρα στην «Ορέστεια» σε σκηνοθεσία Κουν (1980). Όμως, η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει είναι να κάνει πράξη το όραμά της ως υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών (1981- ’89 και 1993- ‘94).
Ήδη το 1982 θέτει για πρώτη φορά το αίτημα της επιστροφής των λεηλατημένων Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Και αργότερα προκηρύσσει νέο διεθνή διαγωνισμό για την ανέγερση του Μουσείου της Ακρόπολης. Ενώ από το 1985 δρομολογεί την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας.
Παράλληλα, σε δήμους με εγκαταλειμμένα νταμάρια, υψώνει καινούρια αμφιθέατρα. Εκτός Αττικής, ιδρύει Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα. Προχωρεί την αναστήλωση των μνημείων της Ακρόπολης, χαρακτηρίζει πολλά διατηρητέα, ιδρύει νέα μουσεία, ενισχύει τον κινηματογράφο. Το 1985 καλεί τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Ευρώπης εγκαινιάζοντας στην Αθήνα το θεσμό των Ευρωπαϊκών Πολιτιστικών Πρωτευουσών, που η ίδια έχει οραματιστεί.
Έως το τέλος, ετοιμάζει ακούραστη νέα προγράμματα για τον πολιτισμό στα σχολεία και την αποθησαύριση της αιγαιοπελαγίτικης παράδοσης. Και όταν το τέλος φθάνει, τον Μάρτιο του 1994, χιλιάδες Έλληνες την αποχαιρετούν. Την «Τελευταία Ελληνίδα θεά» για την Corriere della Sera. Τη «Φλογερή υπερασπίστρια της ελληνικής κληρονομιάς» για τούς Financial Times. Τη Μελίνα- για όλους μας.
Φώτης Απέργης
